Zerbait miresgarria

“ Eta orduan, Tantta printzesa, uraren printzesa, itsasoko olatuen artetik agertu zen! Hondartzan biltzen ginen pertsona guztiak ihes egin genuen…”

-Aitite, jarraitu kontatzen, mesedez, baina oraingoan hasieratik!

-Ongi da… hasieratik hasiko naiz Asier!

Orain dela urte asko, pentsa ni txikia nintzela, munduan ur gutxi zegoen , soilik erregeek eta beren familiek, uraz baliatu ahal ziren, besteok ibaietara eta erreketara joan beharra geneukan, edateko, arropa garbitzeko, dutxatzeko, ortua ureztatzeko … ez zen erraza … Jendea oso nekatuta zegoen.

Handik hilabete gutxira, eurite izugarriak gertatu ziren Bizkaian. Euriak Bizkaia osoko lurrak aberastu zituen, urte horietako uzta beste urteetakoa baino askoz handiagoa izan zen. Ortuak ugaritu egin ziren eta produktuz bete. Jendea poz-pozik zegoen egoera horrekin…

Gure baserria urez beterik zegoen, egunak igaro ahala apurka-apurka husten joan zen… Goiz batean nire aita , beti legez, ardiekin mendira joan zen, Belatxikita mendia inguratu eta Kañometa mendira heltzerakoan zerbait entzun zuen, zerbait berezia… Ura! Ura zen, bai ura, altxor preziatu hori! Nire aitak ez zuen bitan pentsatu ikusitako ura edan egin zuen!

Etxera poz-pozik heldu zen, ilusioz beterik, gertatutakoa amari kontatu zion, amak ezin zuen sinetsi!!

Hurrengo egunean, aita mendira bueltatu zen uraren bila… bertan jarraitzen zuen, edan eta edan igaro zituen orduak, pozarren zegoen…

Denborarekin, ura hedatzen joan zen, herriko jendea uraz baliatu ahal zen, beraien beharretarako … aurrerapen handia izan zen dudarik gabe!

-Asier, zorte handia izan duzu txikitatik ura ezagutu duzulako, zuretzat txorrota zabaltzea eta bertan ura egotea, gauzarik normalena iruditzen zaizu, nire garaian hori gertatzea, altxorrik preziatuena zen! Zorionez, ur gabeko mundua ez duzu ezagutzen, eta horrela jarraitzea espero dut. Baina gaur egun , badago oraindik jendea, ura den altxor horretaz baliatu ezin dena, Afrika da adibiderik nabariena, baina zoritxarrez ez da leku bakarra, badaude beste leku batzuk Kazajistan, Turkmenistan edo Iran esate baterako.

-Aitite jarraitu kondairarekin, mesedez, irrikitan nago gertatutakoarekin!

- Asier, Asier … jarraitu beharra daukat, ezta?

-Bai, aitite, mesedez!

-Lehen aipatu dizudan moduan, ura hedatzen joan zen, jendea uraz baliatu ahal zen. Txorrotak gero eta ugariagoak ziren, eta ez bakarrik etxean, ortuetan jartzen hasi ziren, eskoletan, zelaietan… apurka-apurka gaur eguneko bizitza maila zabaltzen hasi zen leku guztietatik!

Urteak igaro ziren, jendeak ez zuen ura baloratzen, ez zuen etorkizunean pentsatzen, haiek ura zuten, uraz baliatzen ziren, bada, zertarako etorkizunean pentsatu?

-Aitite… hori gaur egun ere gertatzen da! Baina, jarraitu, jarraitu mesedez!-

Jendea pozik bizi zen, hondartza, leku miresgarritzat hartu zuten, leku ezin hobea eguna igarotzeko, gero eta pertsona gehiago animatzen ziren hondartzara joaten, ur masa handi horretan gorputza sartzen… Behin, nire gurasoek hondartzara eraman gintuzten arreba eta biok, egun paregabea bizi izan genuen… Halako batean, eguzkia desagertu zen, haize izugarria altxatu eta orduan Ttanta printzesa, uraren printzesa, itsasoen olatuen artean agertu zen! Hondartzan biltzen ginen pertsona guztiak ihes egin genuen…

- Aitite, zergatik agertu zen uraren printzesa?

- Horixe da galdera... eta kondairak dio uraren printzesa soilik agertzen dela jendeak ura baloratzen ez duenean. Hori horrela baldin bada, garai horretan agertu izana ulergarria izan zitekeen… Ez genuen ura baloratzen!

-Aitite, gaur egun ere, ez dugu ura baloratzen… uraren printzesak agertu beharra dauka?

-Beharbada bai Asier, nire ustez gomendagarria izango litzateke, munduari erakustea ura ezin dela horrela erabili, zerbait egin behar dugula honek horrela ez jarraitzeko!

-Aitite, zuen garaian Ttanta printzesarekin gertatutakoaz ikasi zenuten?

-Bai, zerbait bai, baina ez askorik, asko ikasi izan bagenu, gaur egun mundua beste mota batekoa izango zitzatekeen!

Asier, ura nahitaezkoa da, beharrezkoa, zaindu beharra daukagu… gaur egun ura erabiltzearen moduan dago etorkizunaren giltza, ura baita denok behin eta berriro behar dugun altxor preziatua!

“Bizi itzazu telebista” aldizkariaren zuzendariarentzat:

Egun on, zuzendari jauna:

Gogoko dut zuen aldizkaria, nire ustez oso kalitate oneko elkarrizketak eta erreportaiak egiten dituzuelako, enfoke ezberdin batekin, eta ironia puntu bitxiarekin. Baina, gaurkoan, nire desadostasuna adieraziko dizuet, pasadan astean, Jon Basterretxea-ri egindako elkarrizketa dela eta.

Izan ere, ezin dut onartu Euskal telebistako kargurik gorenekiko bat okupatzen duen pertsona batek, adieraztea: “ Harro gaude telebistan eskaintzen dugunarekin”. Hori onartezina da!

Gaur egungo telebista, zoritxarrez, “prentsa arrosa” deituriko kazetaritzan oinarritzen da, badirudi garrantzitsuagoa dela, Belen Esteban, Jesulín de Ubrique-rekin dituen tirabirak adieraztea, Gaza-n eta Australian gertaturiko suteak baino. Adibide bat ematearren, “Salsa Rosa” edo “ Donde estas corazón” programak 4-5 orduko iraupenekoak dira, berriz, teleberriak ordu eskas batekoak. Era berean, gizarterik gazteenak balore txar asko hartzen dituzte horrelako saioetatik harrokeria, txuleria… adibidez.

Horretaz gain, saio batzuk orduz eta egunez aldatzen dituzue, aurrez jakinarazi barik, Horrek nahasi egiten zaitu, azkenean gogoko duzun saio hori ez dakizulako ostiralean, asteartean, igandean edo, agian, telebistako parrillatik kendu egin badituzue! Horreri, gainera, gehitu behar zaio gehien gustatzen zaizkigun saioak ordu desegokietan jartzen dituzuela, hau da, gaueko hamabiak zeharo igarota!

Filmak aztertzen baditugu, ez dira batere onak, beti berdinak dira kate guztietan, eta filma ikusten duzun bitartean, publizitatearen bonbardaketa jasaten duzu. Ez dago eskubiderik!

Arinago esan dudan moduan, txutxu-mutxu saioek telebistako zati handi bat hartzen dute… gelditzen den beste zatia kirolak hartzen baitu! Kirola ikustea gogoko dut, futbola hain zuzen ere, baina ez beti Barça, Real Madrid edo Valentzia! Beste talde batzuk ere badaude! Hau kontuan izanda, galdera bat bururatzen zait, zergatik beti futbola? Zer gertatzen da gimnasia erritmikoarekin edota halterofiliarekin? Ez al dira kirolak? Telebista ikusita hori dirudi!

Gauza gehiago esan al nituzke, baina gaurkoz, nahikoa dela uste dut… Hitz batean esanda, telebistako zuzendariek ikusle kopuruari, kalitateari baino gehiago begiratzen diozue, eta horrek telebista itzaltzea eta liburu bat hartzea ekartzen du! Bueno, hori egitea, bere abantailak ditu, ez duzu Real Madrid, Belen Esteban, edo “Font Vella: te sientes bella” entzun beharrik!!

Iritzi Kritikoa

110. streeteko geltokia

110. streeteko geltokia, liburua, irakurtzeko oso erreza da, trama nahiko argiak dira ulertzeko eta hiztegi nahiko erreza dauka. Baina ez da nire gustukoa izan.

Alde batetik, bi pertsonaien bizitzak paraleloki kontatuta daude, erakargarria da, baina era berean, liosoa Angie eta Josebaren bizitzak oso ezberdinak direlako.

Beste alde batetik, topografiari erreparatzen badiogu, New Yorkeko hainbat leku agertzen dira, liburuaren mamia, istorioa, bertan gertatzen delako. Honek puntu interesgarriago bat ematen dio eleberriari, New York leku bitxia delako, eta istorioa bertan kokatu izana, istorioari puntu moderno bat ematen diolako.

Hiztegiaren aldetik, oso liburu ulerterraza da, nahiz eta ingeleseko hitzak egon. Euskara batuan idatzita dago, eta hizkuntza hau ikasten ari direnentzat, irakurtzeko gomendagarria izan daiteke.

Narrazioa aztertzen badugu, eleberria dela esan dezakegu. Pertsonaia protagonista Joseba Telleria da alde batetik, eta bestetik Angie O´ Connor , bi istorioak paraleloan kontatuta daudelako. Liburuaren antagonista, Catherine da, Josebaren nagusia. Eta bigarren mailako pertsonaiak, Gregory eta Angiren lagunak dira. Liburua narrazioa da, tartean elkarrizketa batzuk ego narren.

Bukatzeko, liburua ez da nire gustukoa izan, ez dut istorioa behar bezala ulertu eta liburua ez da nik ditudan gustukoen araberakoa. Beraz, ez dut liburua sinestu eta ez naiz pertsonaietan sartu. Liburuaren amaiera emozionantea da, espero ez duzun bukaera delako, gainera Angie eta Josebaren amodioa punturik politenean dagoenean liburua bukatzen da. Azkenik, esan beharra dut liburua oso ondo idatzita dagoela eta interesgarria iruditu daitekeela, liburu mota hau gogoko duten pertsonentzat.